آه عمیق تو دلی

هفته پیش تو دهگردشی دیدمش،جز باردارهای پرخطرمونه و تحت نظر روانپزشکه

امروز اومد پیشم برای آزمایشاش،با خودم گفتم حالا که تا اینجا اومده و منم سرم خلوته بذار مراقبتاشم پر کنم که خیالم راحت بشه

ازشم خواستم بشینه،چهره اش دلنشین بود و تیپش نسبت به اهالی اینجا امروزی بود،اضطرابش کاملا مشهود بود و مدام دستاش رو بهم میکشید

شرح حال بارداریش رو گرفتم و فهمیدم که یه بچه داره و این بارداری دومشه

رسیدم به شرح حال روان،ازش پرسیدم احساس غم و نارحتی داره؟ که گفت داره،بقیه سوالا رو هم پرسیدم،اضطراب و افسردگی رو واضحا داشت

بعد خودش گفت که از روانپزشکش راضی نیست،گفت روانپزشک قبلیش بهش راه کار میداده ولی این روانپزشک فقط چندتا سوال کرده و بهش دارو داده

حس کردم میخواد صحبت کنه،مثل همیشه اینجور موقع ها ساکت شدم تا اون حرف بزنه،گفت که اگه شوهرش خوب باشه اونم خوبه و مشکلی نداره و الان شوهرش بهتره و حال اونم بهتره،یکم در مورد حالش صحبت کرد،گفت که ساکن یکی از شهرای بزرگ بوده و تازه چند ماهیه که اومده اینجا

با اعتماد به نفس خودمو آماده یه سخنرانی درباره نحوه حل و فصل مشکلات بین زن و شوهر کردم و ازش پرسیدم  منظورش درباره خوب بودن شوهرش چیه؟ که با جوابش وا رفتم

گفت شوهرش زن بازه و مدتهاس سر این موضوع باهم مشکل دارن ولی الان چند ماهیه که از وقتی اومدن اینجا بهتر شده

نمیدونم چرا ولی ناخودآگاه پرسیدم چرا تو این شرایط خواسته بچه دار بشه؟با جوابش حس کردم یه لحظه قلبم مچاله شد برای اون بچه،گفت فکر کردم اگه بچه دوم بیاد درست میشه

به همین راحتی زندگی یه آدم رو به بازی گرفته بودن

یه نفس عمیق تو دلم کشیدم و به زور جلو زبونمو گرفتم و حرفی نزدم

بهش چندتا توصیه درباره بارداریش کردم و رفت